Gökkuşağı Tarlası

Geceleri, birkaç cılız ışıkla seçilen İstanbul’a inerken içim üşürdü. Karanlıkta, yalnız, kederli ama vakur bulurdum onu.
Yıllar içinde ülkelerin isimleri değişti, duvarlar yıkıldı, dünya haritası bambaşka sınırlarla yeniden çizildi. Ama biz göklerde çalışanlar, göklerden yeryüzüne bakanlar, dünyayı hep aynı biçimde gözlemlemeyi sürdürdük.
Göller, dereler, denizler, dağlar, ırmaklar, gün batımları, gün doğumları, yıldızlar, bulutlar, doğanın eşsiz yasaları, insanoğlunun yarattığı yapaylığa aldırmıyordu.
Dünyanın tepesinde aldığım yollar,  kendi içimde aldığım yolun yanında küçücük bir adım sayılırdı, ama o yolları yapmasaydım içimdeki zorlu yolculuğa o denli genç yaşta çıkamazdım.
Herkes kendi kurduğu dünyada, kendi yarattığı ufka bakıyordu aslında. Hatıralar da öyle birikiyordu. Kişiye özel.
Belleğimde şahane renkler, görüntüler, kokular ve tatlardan oluşan bir dizi öykünün yanında, acıtan gerçekler de var doğal olarak.
Batı’nın müthiş varsıllığıyla  Doğu’nun acıklı duruşuna bazen aynı gün içinde, bazen aynı zaman diliminde tanık olunca, var oluşu sorgulamaya başlıyorsunuz.
Doğuya gittikçe insanların yokluğa karşın soylu duruşlarına tanık oluyorsunuz.
Bir gün önce Paris’te romantik bir rüzgârla etekleriniz uçuşurken, Karaçi’de, Bangladeş’te  kötü kokulu sokaklarda, bakımsız,  yoksul insanlar etrafınızı çevrelediğinde artık aldırmazlık edemiyorsunuz.
Yanlış giden şeyleri ruhunuzda duymaya başlıyor, göklerden seyrettiğiniz bu gezegenin bu denli insafsızca bölüşülmesi içinizi yakıyor.
Barış içinde hakça yaşamak istiyorsunuz.  
Kitapta yaşanan olaylar, kentler, mekânlar tümüyle gerçek olmasına karşın, kişiler, birkaç isim dışında  kurmacadır.
Çünkü bu kitap, gerçek kişilerin yaşam öykülerinden kesitler vermek yerine, 1970’lerde yeryüzünü ve varoluşu anlama yolunda, henüz pek kimselerin bilmediği bir dünyaya adım atma cesaretini göstermiş, sorumluluk duygusu gelişmiş, bir avuç  korkusuz genç kızla   paylaştığım eşsiz bir serüvenin hikâyesini anlatmaktadır.

Yorum Yap